درخواست دستور موقت دیوان عدالت: راهنمای جامع و کاربردی

دیوان عدالت اداری به عنوان مرجع اختصاصی رسیدگی به شکایات مردم از اقدامات و تصمیمات سازمان‌ها، نهادها و مأمورین دولتی، نقش حیاتی در صیانت از حقوق شهروندی ایفا می‌کند. اما پیچیدگی‌ها و طولانی شدن روند دادرسی، گاهی می‌تواند منجر به ورود خسارت‌های جبران‌ناپذیری به شاکیان شود. در چنین شرایطی، ابزار حقوقی کارآمدی به نام دستور موقت، به یاری شهروندان می‌آید تا از وقوع یا استمرار ضررهای احتمالی جلوگیری کند. این مقاله به بررسی جامع و علمی مفهوم، شرایط، فرآیند و آثار درخواست دستور موقت در دیوان عدالت اداری می‌پردازد و راهنمایی‌های عملی را برای استفاده موثر از این ابزار قانونی ارائه می‌دهد.

مقدمه: درک ضرورت دستور موقت در دیوان عدالت اداری

دیوان عدالت اداری مرجع رسمی رسیدگی به دعاوی حقوقی اشخاص علیه دولت و نهادهای عمومی است. در این مراجع، تصمیمات و اقدامات اداری که به نظر شهروندان خلاف قانون یا شرع باشد، مورد بازبینی قرار می‌گیرد. با این حال، روند دادرسی اداری، مانند بسیاری از فرآیندهای قضایی، ممکن است زمان‌بر باشد. در این بازه زمانی، ممکن است اقدام یا تصمیم مورد شکایت، آثار و پیامدهای منفی و بعضاً غیرقابل جبرانی را برای شاکی به بار آورد. به همین دلیل، قانون‌گذار ابزاری فوری و اضطراری را پیش‌بینی کرده است تا پیش از صدور حکم قطعی، از ورود ضرر و زیان جلوگیری نماید.

معرفی دیوان عدالت اداری و نقش آن

دیوان عدالت اداری، به موجب اصل ۱۷۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مسئولیت نظارت بر مشروعیت اقدامات و تصمیمات نهادهای عمومی و دولتی را بر عهده دارد. این دیوان، با رسیدگی به شکایات مردم، از تضییع حقوق آن‌ها در برابر قدرت عمومی جلوگیری کرده و حاکمیت قانون را تضمین می‌کند. برای راهنمای جامع دیوان عدالت اداری می‌توانید به صفحه مرجع مراجعه کنید.

اهمیت سرعت در رسیدگی به حقوق شهروندان

عدالت نیازمند سرعت است. زمانی که حقوق یک شهروند مورد تهدید قرار می‌گیرد، هرگونه تأخیر در رسیدگی می‌تواند منجر به عواقب وخیمی شود. مثلاً، تعلیق غیرقانونی یک کارمند، ممکن است او را از تنها منبع درآمدش محروم کند و زندگی او و خانواده‌اش را مختل سازد. در چنین مواردی، انتظار برای صدور رأی نهایی ممکن است به معنی از دست رفتن فرصت‌ها یا ورود ضررهای غیرقابل بازگشت باشد.

چالش‌های ناشی از طولانی شدن فرآیند دادرسی

طولانی شدن فرآیند دادرسی در دیوان عدالت اداری، به دلایل مختلفی از جمله حجم بالای پرونده‌ها، پیچیدگی‌های قانونی و نیاز به تحقیقات و کارشناسی‌های متعدد، اجتناب‌ناپذیر است. این تأخیر می‌تواند برای شاکیان، به منزله از دست رفتن شغل، مجوز کسب و کار، یا حتی حقوق بازنشستگی باشد. در نتیجه، نیاز به یک مکانیسم اضطراری برای جلوگیری از این چالش‌ها، کاملاً محسوس است.

مفهوم و مبانی حقوقی دستور موقت

دستور موقت، تدبیری قضایی است که به منظور حفظ وضعیت موجود، جلوگیری از ورود خسارت یا توقف اقدامات اجرایی، قبل از صدور رأی قطعی و در طول رسیدگی به دعوای اصلی، اتخاذ می‌شود. این دستور، ماهیت “احتیاطی” دارد و جنبه “موقت” بودن آن بسیار حائز اهمیت است.

تعریف دستور موقت

دستور موقت، دستوری است که از سوی شعبه رسیدگی‌کننده به دعوای اصلی در دیوان عدالت اداری، برای جلوگیری از ورود خسارت غیرقابل جبران یا دشوارالجبران به شاکی، یا برای حفظ وضعیت موجود، تا زمان رسیدگی ماهوی و صدور رأی نهایی، صادر می‌گردد. این دستور، ماهیت اجرایی دارد اما به هیچ عنوان پیش‌داوری در خصوص اصل حق و ماهیت دعوا محسوب نمی‌شود.

اهداف و کارکردها

  • جلوگیری از ورود خسارت: مهم‌ترین هدف، ممانعت از ایجاد ضررهای مالی یا معنوی است که در صورت ادامه وضعیت موجود یا اجرای تصمیم اداری، به شاکی وارد می‌شود.
  • حفظ وضعیت موجود: این دستور می‌تواند برای حفظ وضعیتی که در زمان تقدیم دادخواست وجود داشته، صادر شود تا از تغییرات ناخواسته و به ضرر شاکی جلوگیری کند.
  • تأمین منافع عمومی: در برخی موارد، صدور دستور موقت می‌تواند به نفع عموم جامعه نیز باشد، مثلاً در جلوگیری از تخریب محیط زیست یا اقدامات غیرقانونی بزرگ.

تفاوت با قرار تامین خواسته

گرچه هر دو تدبیر، جنبه احتیاطی دارند، اما تفاوت‌های اساسی بین دستور موقت و انواع پرونده‌های قابل طرح در دیوان عدالت از جمله تامین خواسته وجود دارد:

  • موضوع: دستور موقت اغلب بر توقف یک عمل یا حفظ وضعیت است، در حالی که تامین خواسته بر توقیف اموال جهت وصول مطالبات مالی تمرکز دارد.
  • مرجع صدور: تامین خواسته می‌تواند در محاکم عمومی نیز مطرح شود، اما دستور موقت در دیوان عدالت اداری، ناظر بر اقدامات اداری است.
  • قلمرو: تامین خواسته بیشتر در دعاوی مالی کاربرد دارد، در حالی که دستور موقت گستره وسیع‌تری از حقوق اداری را شامل می‌شود.

مبانی قانونی

مبانی قانونی درخواست دستور موقت در دیوان عدالت اداری به طور عمده در مواد 34 تا 36 قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری مصوب 1392 و اصلاحات بعدی آن آمده است. این مواد شرایط، نحوه درخواست، رسیدگی و آثار دستور موقت را به تفصیل بیان می‌کنند.

شرایط درخواست دستور موقت: ارکان سه‌گانه پذیرش

برای آنکه درخواست دستور موقت مورد پذیرش شعبه دیوان عدالت اداری قرار گیرد، وجود سه شرط اصلی ضروری است. فقدان هر یک از این شرایط، می‌تواند منجر به رد درخواست شود.

۱. فوریت امر

منظور از فوریت، وضعیت اضطراری است که به موجب آن، در صورت عدم صدور دستور موقت، خسارت وارده به شاکی قابل جبران نبوده یا جبران آن بسیار دشوار خواهد بود. این فوریت باید عینی و قابل اثبات باشد. صرف ادعای فوریت کفایت نمی‌کند و شاکی باید دلایل محکم و قانع‌کننده‌ای را ارائه دهد که تأخیر در رسیدگی ماهوی، ضرر بزرگی به او وارد خواهد کرد. مثلاً، حکم تخریب فوری یک ملک، یا توقف پرداخت حقوق که می‌تواند معیشت فرد را تحت تأثیر قرار دهد.

۲. ورود خسارت غیرقابل جبران یا دشوارالجبران

این شرط مکمل شرط فوریت است. شاکی باید ثابت کند که تصمیم یا اقدام مورد شکایت، خسارتی به او وارد می‌کند یا در شرف ورود است که ماهیت آن به گونه‌ای است که پس از صدور رأی ماهوی، حتی با پرداخت غرامت، نمی‌توان آن را به طور کامل جبران کرد یا جبران آن بسیار سخت و زمان‌بر خواهد بود. از دست دادن شغل، فرصت‌های اقتصادی، یا صدمات حیثیتی و معنوی، نمونه‌هایی از خسارات دشوارالجبران هستند.

۳. محرز بودن جهت

شاکی باید دلایل و مدارکی را ارائه دهد که به طور ظاهری و در یک نگاه اولیه (بدون ورود به ماهیت دعوا)، نشان دهد که شکایت وی دارای محمل قانونی و صحیح است. این به معنای اثبات کامل حق نیست، بلکه اثبات این است که احتمال موفقیت شاکی در دعوای اصلی وجود دارد و تصمیم یا اقدام اداری به احتمال زیاد خلاف قانون است. قاضی در این مرحله تنها یک بررسی اجمالی و سطحی انجام می‌دهد تا از سوءاستفاده از این ابزار جلوگیری کند.

فرآیند درخواست و رسیدگی به دستور موقت

شناخت مراحل درخواست و رسیدگی به دستور موقت برای شاکیان و وکلای آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. این فرآیند دارای جزئیات خاصی است که باید به دقت رعایت شود.

نحوه تقدیم درخواست

  • زمان تقدیم: درخواست دستور موقت می‌تواند همزمان با دادخواست اصلی، قبل از تقدیم دادخواست اصلی (در این صورت شاکی مکلف است ظرف ۱۵ روز دادخواست اصلی را تقدیم کند) یا پس از تقدیم دادخواست اصلی و در هر مرحله از رسیدگی، به شعبه رسیدگی‌کننده ارائه شود.
  • مرجع تقدیم: درخواست باید به شعبه‌ای از دیوان عدالت اداری تقدیم شود که صلاحیت رسیدگی به اصل دعوا را دارد.
  • شکل درخواست: درخواست می‌تواند به صورت کتبی (در قالب فرم‌های مخصوص دیوان) یا حتی شفاهی در جلسه دادرسی (که باید صورتجلسه شود) تقدیم گردد. توصیه می‌شود برای رعایت دقت و ارائه مستندات، از درخواست کتبی استفاده شود.

مدارک و مستندات لازم

همراه درخواست دستور موقت، ارائه مدارک زیر ضروری است:

  • تصویر مصدق (برابر با اصل) از تصمیم یا اقدام اداری مورد شکایت.
  • دلایل و مستندات اثبات‌کننده فوریت امر و ورود خسارت غیرقابل جبران.
  • وکالت‌نامه (در صورت وجود وکیل).
  • هرگونه سند یا مدرک دیگری که محرز بودن جهت شکایت را اثبات کند.

بررسی درخواست توسط شعبه

  • حدود اختیارات قاضی: قاضی شعبه بدون ورود در ماهیت و اصل دعوا، صرفاً به بررسی شرایط سه گانه (فوریت، خسارت غیرقابل جبران، محرز بودن جهت) می‌پردازد.
  • عدم نیاز به ابلاغ به طرف شکایت: برخلاف رسیدگی به اصل دعوا، در مرحله بررسی درخواست دستور موقت، معمولاً نیازی به ابلاغ به طرف شکایت و اخذ توضیحات از وی نیست تا فوریت امر حفظ شود.
  • مدت زمان بررسی: دیوان مکلف است در اسرع وقت و بدون تأخیر غیرموجه به درخواست رسیدگی کند.

صدور قرار دستور موقت

در صورت احراز شرایط، شعبه دیوان قرار دستور موقت را صادر می‌کند. این قرار دارای ویژگی‌های زیر است:

  • محتویات قرار: در قرار باید به صراحت، عمل یا تصمیم مورد دستور موقت، مدت اعتبار (در صورت نیاز)، و مسئول اجرای آن قید شود.
  • اجرای قرار: قرار دستور موقت بلافاصله پس از صدور و ابلاغ به طرفین، توسط مرجع اداری مربوطه به اجرا در می‌آید.
  • مدت اعتبار قرار: دستور موقت تا زمان صدور رأی قطعی و لازم‌الاجرا شدن آن در دعوای اصلی اعتبار دارد، مگر اینکه خود دیوان آن را لغو کند.

امکان اعتراض و لغو دستور موقت

  • اعتراض توسط طرف شکایت: طرف شکایت (دستگاه اداری) می‌تواند ظرف مهلت مقرر (معمولاً ۱۰ روز از تاریخ ابلاغ) نسبت به قرار دستور موقت اعتراض کند. این اعتراض در همان شعبه رسیدگی می‌شود.
  • اثرات لغو دستور موقت: در صورت لغو دستور موقت (خواه به دلیل اعتراض یا به دلیل عدم تقدیم دادخواست اصلی توسط شاکی در مهلت مقرر یا رد دعوای اصلی)، آثار آن از بین رفته و اقدامات توقف یافته، مجدداً قابل اجرا خواهند بود.

آثار و پیامدهای صدور دستور موقت

صدور دستور موقت، پیامدهای حقوقی مهمی هم برای شاکی و هم برای مشتکی‌عنه (طرف شکایت) دارد که باید به آن‌ها توجه کرد.

برای شاکی: حفظ حقوق، جلوگیری از ضرر

برای شاکی، صدور دستور موقت به معنای یک پیروزی موقت و اولیه است. این دستور، به او اطمینان می‌دهد که تا زمان رسیدگی ماهوی و صدور رأی نهایی، حقوق او از تعرض بیشتر مصون می‌ماند و خسارات احتمالی وارد نمی‌شود. این امر می‌تواند آرامش خاطر و فرصت کافی برای پیگیری دقیق‌تر دعوای اصلی را فراهم کند.

برای مشتکی‌عنه (طرف شکایت): توقف اقدامات، الزام به عدم انجام فعل

از سوی دیگر، برای دستگاه اداری یا مأمور دولتی که طرف شکایت است، صدور دستور موقت به معنای توقف اجباری یک اقدام یا تصمیم است. این توقف می‌تواند موقتاً برنامه‌ها و رویه‌های اداری را تحت تأثیر قرار دهد و آن‌ها را ملزم به عدم انجام عملی خاص یا انجام فعلی مشخص (مثلاً بازگرداندن وضعیت به حالت قبل) کند. عدم رعایت دستور موقت، تخلف قانونی محسوب شده و می‌تواند منجر به مسئولیت‌های اداری و حتی کیفری برای مسئولین مربوطه شود.

تاثیر بر اصل دعوا: عدم پیش‌داوری در ماهیت

بسیار مهم است که بدانیم صدور دستور موقت به هیچ عنوان به منزله پیش‌داوری در خصوص حقانیت یا عدم حقانیت شاکی در اصل دعوا نیست. قاضی در زمان صدور دستور موقت، صرفاً به شرایط شکلی و ظاهری و میزان فوریت و خسارت احتمالی می‌پردازد و وارد ماهیت دعوا نمی‌شود. رأی نهایی در خصوص اصل دعوا، پس از طی مراحل کامل دادرسی و بررسی جامع ادله طرفین صادر خواهد شد.

نکات کلیدی و راهکارهای عملی برای موفقیت در درخواست دستور موقت

برای افزایش شانس موفقیت در درخواست دستور موقت، رعایت نکات زیر حائز اهمیت است:

اهمیت تنظیم دقیق دادخواست اصلی

اگرچه دستور موقت مستقل از ماهیت دعوا بررسی می‌شود، اما ارتباط محکمی با دادخواست اصلی دارد. یک دادخواست اصلی قوی و مستدل، می‌تواند به قاضی در احراز “محرز بودن جهت” کمک شایانی کند. بنابراین، پیش از تقدیم درخواست دستور موقت، نسبت به تنظیم دقیق و کامل دادخواست اصلی اقدام کنید. برای راهنمای عملی دادخواست دیوان عدالت به صفحه مربوطه مراجعه کنید.

جمع‌آوری مستندات قوی و به‌موقع

اسناد و مدارک، ستون فقرات هر ادعای حقوقی هستند. برای اثبات فوریت، خسارت غیرقابل جبران و محرز بودن جهت، باید مستندات کافی و معتبر (مانند نامه‌های اداری، قراردادها، گزارشات کارشناسی، مدارک مالی و…) را به موقع جمع‌آوری و به درخواست خود ضمیمه کنید.

تبیین روشن فوریت و خسارت

در متن درخواست خود، به وضوح و با استدلال حقوقی قوی، فوریت امر و ماهیت غیرقابل جبران بودن خسارت را تبیین کنید. از عبارات کلی پرهیز کرده و با ذکر جزئیات و ارجاع به مستندات، قاضی را قانع سازید که تأخیر در صدور دستور موقت، ضررهای جدی به شما وارد خواهد کرد.

استفاده از تجربه وکیل متخصص

پرونده‌های دیوان عدالت اداری، به دلیل ماهیت تخصصی قوانین و رویه‌های اداری، پیچیدگی‌های خاص خود را دارند. بهره‌گیری از وکیل متخصص در دیوان عدالت اداری، می‌تواند شانس موفقیت شما را به طرز چشمگیری افزایش دهد. وکیل با تجربه می‌تواند در تنظیم دقیق دادخواست و درخواست دستور موقت، جمع‌آوری مستندات، و تبیین صحیح دلایل به شما کمک کند. برای مشاوره با یک وکیل متخصص، می‌توانید با شماره 09100911179 تماس بگیرید.

آشنایی با رویه قضایی دیوان

رویه‌های قضایی دیوان عدالت اداری در خصوص صدور دستور موقت، دائماً در حال تغییر و تکامل است. آشنایی با آرای وحدت رویه، نظرات مشورتی و سایر تصمیمات مهم هیأت عمومی دیوان، می‌تواند به شما در تدوین یک استراتژی حقوقی کارآمد کمک کند. برای مشاهده تحلیل کامل قوانین و مقررات دیوان به صفحه راهنمای جامع مراجعه کنید.

جدول آموزشی: مقایسه دستور موقت و تامین خواسته

برای درک بهتر تفاوت‌های این دو ابزار حقوقی احتیاطی، جدول زیر به مقایسه آن‌ها می‌پردازد:

ویژگی دستور موقت تأمین خواسته
هدف اصلی جلوگیری از ورود خسارت یا حفظ وضعیت موجود (در دعاوی غیرمالی و اداری) توقیف اموال برای تضمین وصول طلب (در دعاوی مالی)
موضوع اقدامات یا تصمیمات اداری، حفظ وضعیت مطالبات مالی، توقیف اموال منقول و غیرمنقول
مرجع رسیدگی شعبه رسیدگی‌کننده به دعوا در دیوان عدالت اداری مرجع رسیدگی‌کننده به دعوا (محاکم عمومی یا دیوان)
شرایط صدور فوریت، خسارت غیرقابل جبران، محرز بودن جهت احراز وجود طلب، بیم از تلف شدن مال یا انتقال آن
نیاز به تأمین معمولاً بدون اخذ تأمین از شاکی (مگر در موارد خاص) معمولاً با اخذ تأمین از خواهان
قابلیت اعتراض قابل اعتراض توسط طرف شکایت (ظرف ۱۰ روز) قابل اعتراض

اینفوگرافیک: فلوچارت فرآیند درخواست دستور موقت (تصویری توضیحی)

تصور کنید یک اینفوگرافیک بصری زیبا با رنگ‌بندی آبی و سفید، مراحل زیر را در قالب یک فلوچارت ساده و قابل فهم به نمایش می‌گذارد. این فلوچارت، با استفاده از آیکون‌های متناسب و فلش‌های راهنما، به کاربر کمک می‌کند تا در یک نگاه، مسیر درخواست دستور موقت را درک کند:

مسیر درخواست دستور موقت در دیوان عدالت اداری

(این یک نمایش متنی از اینفوگرافیک است که در یک ویرایشگر بلوک، به صورت بصری زیبا و با فلش‌ها و کادرهای رنگی قابل نمایش است)

گام 1: تصمیم به شکایت

اقدام یا تصمیم اداری خلاف قانون

گام 2: تنظیم دادخواست اصلی

همزمان با درخواست دستور موقت یا پیش از آن

گام 3: تهیه درخواست دستور موقت

کتبی/شفاهی، شامل فوریت، خسارت، محرز بودن جهت

گام 4: تقدیم درخواست به دیوان

به شعبه رسیدگی‌کننده به اصل دعوا

گام 5: بررسی توسط قاضی

احراز شرایط سه‌گانه (بدون ورود به ماهیت)

گام 6: صدور یا رد دستور موقت

در صورت احراز شرایط، قرار دستور موقت صادر می‌شود

گام 7: اجرای دستور موقت

توسط مرجع اداری مربوطه

گام 8: ادامه رسیدگی به دعوای اصلی

تا صدور رأی نهایی

پرسش‌های متداول (FAQ)

در ادامه به برخی از پرسش‌های رایج در خصوص درخواست دستور موقت در دیوان عدالت اداری پاسخ می‌دهیم:

آیا دستور موقت همیشه صادر می‌شود؟

خیر. صدور دستور موقت منوط به احراز سه شرط اصلی (فوریت، خسارت غیرقابل جبران، محرز بودن جهت) توسط قاضی شعبه است. در صورت عدم احراز هر یک از این شرایط، درخواست رد خواهد شد.

هزینه درخواست دستور موقت چقدر است؟

هزینه دادرسی برای درخواست دستور موقت، مطابق با تعرفه‌های مصوب دیوان عدالت اداری است که معمولاً مبلغی ناچیز و جدا از هزینه دادرسی اصل دعوا می‌باشد. برای اطلاع دقیق از هزینه و تعرفه‌های دیوان عدالت می‌توانید به راهنمای کامل دیوان عدالت اداری مراجعه کنید.

اگر دستور موقت نقض شود چه می‌شود؟

در صورتی که دستور موقت لغو یا نقض شود (چه به دلیل اعتراض طرف شکایت، چه به دلیل رد دعوای اصلی، یا عدم تقدیم دادخواست اصلی توسط شاکی)، اثرات آن از بین می‌رود و اقدامات توقف یافته توسط دستگاه اداری، مجدداً قابل اجرا خواهند بود. همچنین، شاکی مسئول جبران خساراتی است که به دلیل دستور موقت به طرف شکایت وارد شده است، مشروط بر اینکه تقصیر او در صدور دستور موقت اثبات شود.

آیا می‌توانم بدون وکیل درخواست دستور موقت بدهم؟

بله، طرح شکایت در دیوان عدالت اداری و به تبع آن درخواست دستور موقت، نیازی به حضور وکیل ندارد و خود شخص می‌تواند اقدامات لازم را انجام دهد. اما با توجه به پیچیدگی‌های حقوقی و اداری، توصیه می‌شود برای افزایش شانس موفقیت و جلوگیری از اشتباهات احتمالی، از وکیل متخصص در دیوان عدالت اداری کمک بگیرید.

آیا دستور موقت قابل تجدیدنظر است؟

خود قرار دستور موقت به طور مستقل قابل تجدیدنظرخواهی نیست، اما طرف شکایت می‌تواند نسبت به آن اعتراض کند که این اعتراض در همان شعبه رسیدگی‌کننده به اصل دعوا بررسی می‌شود. در نهایت، نتیجه این اعتراض در قالب رأی شعبه دیوان، قطعی خواهد بود.

نتیجه‌گیری و راهنمایی بیشتر

درخواست دستور موقت در دیوان عدالت اداری، ابزاری قدرتمند و حیاتی برای حمایت از حقوق شهروندان در برابر اقدامات احتمالی غیرقانونی دستگاه‌های اجرایی است. آگاهی از شرایط، مراحل و نکات کلیدی این فرآیند، می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در حفظ حقوق و جلوگیری از ورود خسارات جبران‌ناپذیر داشته باشد. به یاد داشته باشید که زمان و دقت در تنظیم درخواست و ارائه مستندات، از اهمیت بالایی برخوردار است.

برای کسب اطلاعات بیشتر و مطالعه راهنمای جامع برای کاربران در خصوص دیوان عدالت اداری، می‌توانید به وب‌سایت ما مراجعه کنید. همچنین، اگر نیاز به مشاوره حقوقی تخصصی در زمینه دیوان عدالت اداری و طرح دعاوی مربوطه دارید، می‌توانید به صفحه اصلی موسسه حقوقی ای وکیل ما مراجعه کرده یا به طور مستقیم با کارشناسان ما با شماره 09100911179 تماس حاصل فرمایید. کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما و ارائه خدمات حقوقی مورد نیاز هستند.

/* General body styling for responsiveness and aesthetics */
body {
font-family: ‘Vazirmatn’, sans-serif;
line-height: 1.8;
color: #34495E;
background-color: #f4f7f6; /* Light background for the page */
margin: 0;
padding: 20px;
box-sizing: border-box;
}

/* Article container styling for block editor copy */
div[style*=”max-width: 850px”] {
background-color: #ffffff; /* White background for the content block */
border: 1px solid #e0e0e0;
box-shadow: 0 8px 30px rgba(0,0,0,0.08);
}

/* Heading styles */
h1 {
font-size: 2.5em;
font-weight: 700;
color: #2C3E50;
text-align: center;
line-height: 1.3;
margin-bottom: 1em;
}

h2 {
font-size: 1.8em;
font-weight: 600;
color: #2C3E50;
margin-top: 1.5em;
margin-bottom: 0.8em;
border-bottom: 2px solid #3498DB;
padding-bottom: 0.3em;
}

h3 {
font-size: 1.4em;
font-weight: 600;
color: #34495E;
margin-top: 1.2em;
margin-bottom: 0.6em;
}

/* Paragraph styles */
p {
margin-bottom: 1.2em;
text-align: justify;
}

/* List styles */
ul {
list-style-type: disc;
margin-left: 2em;
margin-bottom: 1.2em;
padding-left: 0;
}

li {
margin-bottom: 0.5em;
}

/* Link styles */
a {
color: #007BFF;
text-decoration: none;
border-bottom: 1px dotted #007BFF;
transition: color 0.3s ease, border-bottom 0.3s ease;
}

a:hover {
color: #0056b3;
border-bottom-color: #0056b3;
}

/* Table styles */
table {
width: 100%;
border-collapse: collapse;
border: 1px solid #ddd;
font-size: 0.95em;
margin-bottom: 1.5em;
}

thead {
background-color: #3498DB;
color: white;
}

th, td {
padding: 12px 15px;
border: 1px solid #ddd;
text-align: right;
}

tbody tr:nth-child(even) {
background-color: #f2f2f2;
}

tbody tr:hover {
background-color: #e9e9e9;
}

/* Infographic (Textual representation) styles */
.infographic-container {
background-color: #E8F8F5;
border: 2px solid #48C9B0;
border-radius: 10px;
padding: 25px;
margin-bottom: 2em;
text-align: center;
}
.infographic-container h3 {
color: #16A085;
margin-bottom: 1em;
}
.infographic-container p {
color: #2E4053;
margin-bottom: 1.5em;
}
.infographic-step {
background-color: #A9DFBF;
color: #2C3E50;
padding: 15px;
border-radius: 8px;
flex: 1 1 200px;
max-width: 250px;
box-shadow: 0 4px 8px rgba(0,0,0,0.1);
display: flex;
flex-direction: column;
justify-content: center;
align-items: center;
}
.infographic-step strong {
font-size: 1.1em;
margin-bottom: 0.5em;
}
.infographic-step p {
font-size: 0.9em;
margin: 0;
text-align: center;
}

/* Responsive adjustments */
@media (max-width: 768px) {
h1 {
font-size: 2em;
}
h2 {
font-size: 1.5em;
}
h3 {
font-size: 1.2em;
}
div[style*=”max-width: 850px”] {
padding: 15px;
margin: 0 10px;
}
th, td {
padding: 8px 10px;
}
ul {
margin-left: 1.5em;
}
.infographic-container > div {
flex-direction: column;
}
.infographic-container > div > div {
margin-bottom: 15px;
width: 100%;
max-width: none;
}
.infographic-container > div > div:last-child {
margin-bottom: 0;
}
.infographic-container > div > span {
transform: rotate(90deg);
margin: 10px 0;
}
}

@media (max-width: 480px) {
h1 {
font-size: 1.8em;
}
h2 {
font-size: 1.3em;
}
h3 {
font-size: 1.1em;
}
body {
padding: 10px;
}
div[style*=”max-width: 850px”] {
margin: 0;
border-radius: 0;
box-shadow: none;
}
th, td {
font-size: 0.85em;
padding: 6px 8px;
}
.infographic-step {
padding: 10px;
}
.infographic-step strong {
font-size: 1em;
}
.infographic-step p {
font-size: 0.8em;
}
}

/* Vazirmatn font import for better display in editor or site */
@import url(‘https://cdn.jsdelivr.net/gh/rastikerdar/vazirmatn@v33.003/Vazirmatn-Variable-font-face.css’);

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *